Met de gedichten – Keilen – Breuklijnen en -Dat je het daar dan mee moet doen – behaalde zij de tweede plaats in de Schrijverspodium wedstrijd. https://schrijverspodium.nl/juryrapport-10e-editie

Breuklijnen

Ik heb je niet gemist zoals voorheen
met water in de mond.
Ik draai mijn handen open, op tafel
als smal tere dieren. Hoor
hoe mijn stem maar ook het licht
scherper schijnt nu je niets zegt.

Vogels zwijgen als een aardbeving komt, las ik

[horen ze het komen?]

Huizen zullen vallen, meubels breken
maar ook de tijd.

Als je op staat trek ik mijn handen terug,
nerven liggen bloot op het gladde blad,
het licht blijft, we kijken hoe het een breuklijn
snijdt. Ik leg mijn handen om je oren,
vraag of je houden van kunt horen.
Je zegt dat je me niet verstaat.

Keilen

Terwijl we moe als uitgevallen kleren
ons laveren op het witte vlak
met bleke zeilen trekken aan de uren
en slierten benen lenen aan elkaar

varen we handen over een zelfde deinen
luisteren we hoe stil achter de gordijnen
een dichtgetrokken horizon
de dag laat glijden over de rand.

Hoe hoofden zich verankeren
zwaarder dan de stenen
die je zuchtend gooit in de gladde nacht
waarna de kringen vallen in ons denken
bezwerend zinken tot de bodem

fluisteren – morgen weer een dag –

En dat je het daar dan mee moet doen

Om de hoek lag fluisterend de zondagochtend
door de straat, slordig weggevouwen feestgedruis
druipt af, de hoek om. Een T-shirt met korte mouwen
hangt vragend over een gevallen fiets, een half blikje bier
bleef achter, iemand vergat zichzelf.

In zijstraten verstopt het laatste verlangen zich
zuchtend achter de gordijnen. Deuren worden gesloten
en huizen werpen hun baljurken uit
nu de straatverlichting dooft. Ze staan met naakte muren
wachten rillend op de nieuwe dag, dit uur.

En dan ik, nooit zo vroeg hier, wel laat, passeer
twee onrustige ballonnen op de stoep, lange draden
verloren geluk, blaffen hun verlatingsangst
naar de enkele voorbijganger, naar mij.
Hoor ze roepen ‘hier zijn we, hier is het feestje!’

deinend, vastgeketend aan de stoep. Een omhelzende
5 en 2 verwisselen van plaats. Ik kijk weg
opzij, in winkelruiten die op dit uur, zo zonder licht
alleen je spiegelbeeld verkopen
en dat je het daar dan mee moet doen.