Niets meer niets minder. We rennen, rennen aan zoveel voorbij. En dan plots is daar het oog van de orkaan en valt alles op zijn plek. Soms. Als je even heel goed kijkt, heel goed luistert, even je adem inhoudt, klopt het opeens toch. Glipt iets op kousenvoetjes binnen en denk je te weten waar je was gebleven.
Laat me je meenemen in zulke momenten. Even stilstaan in een woelige wereld.
De geweldig mooie foto hiernaast is van Alain Laboile. http://www.laboile.com