Ze schoof naast me op 1 van de bankjes bij de ingang van het gebouw en zei terwijl ze onderuit zakte op de hoekige banken; ‘ik denk dat ik deze groeven ga laten Botox’en’. Ze wees naar de lijntjes, tussen haar donkerbruine ogen die mij nooit eerder in hun individualiteit waren opgevallen. Ik bestudeerde ze, sierlijke linosneden als bewijs van haar scherpe kritische kijk op zaken.
In het begin had ik aan haar moeten wennen. Ze praat met niemand mee en stelt vragen waar anderen hun mond houden. Ze stelt sowieso veel vragen. Ze fronst bij ongenuanceerde uitspraken en zegt eigenlijk nooit gelijk -ja-. Ze kijkt de kat uit de boom, om het zo maar te zeggen of beter vraagt waarom hij er eigenlijk zit.
Ik daarentegen, zie al bij het minste zuchtje wind de mooiste stormen waaien, denk met nog geen drupje water mijn glas half vol.
Ze is me dierbaar geworden. Ze is met haar extreme andere kijk mijn spiegelbeeld. Ik herken mijzelf door haar.
Ik heb geen lijntjes tussen mijn ogen. De mijne liggen horizontaal er juist boven, een rimpeling als in water, een rimpeling van verwondering over iedere dag, of groter, het hele leven.
Ik weet dus ook niet of het erg is haar lijnen te hebben.
Ze zegt ‘kijk, als dit weg is, is het veel beter’.
Ik kijk maar vind haar alleen maar heel mooi. Ik zeg ‘nee, niet doen, niet doen, ik vind je mooi zo.’ Ik herhaal dit een paar keer en hoop dat ze overtuigd raakt.
De dagen erna blijft het me bezig houden. Vooral de paradox van mijn bewondering voor haar mooie krachtige verschijning, de gedachte die ik meerdere malen heb gehad als ik haar zie dat vrouwen van 50 echt heel mooi zijn, tegenover haar vraag, die zo duidelijk bloot legde hoe zij dit zelf niet ziet.
Ik app haar nogmaals dat ze het niet moet doen. Ik zeg haar dat ik haar echt heel mooi vind zoals ze is. Ze antwoordt dat ze daar blij mee is.
Nu, een aantal weken later, denk ik er weer aan. Mijn zus re- postte een bericht over een jonge vrouw en haar eerste zomer zonder borsten, haar ervaring. Mijn zus re-post dit in herkenning. De littekens waar de jonge vrouw topless mee te zien is zijn haar verhaal. Ook zonder borsten is de vrouw op foto mooi. Zo ook mijn zus. En ik ben trots dat ze dat zo krachtig kan dragen dat littekens niets voorstellen bij het feit dat ze nog leeft.
Het leven tekent ons. Ons allemaal. De lijnen, de littekens op ons lichaam, ons gezicht zijn de verhalen van ons leven. Sommigen komen er door ongelukjes, ongelukken, of ziekte, anderen door de weg die we bewandelden, de manier waarop we het leven bekeken, er op reageerden, het bekritiseerde of ons erover verwonderde. Er is daarin geen mooi of lelijk. Alle lijnen hebben hun eigen verhaal. Een verhaal om door te vertellen. Bijvoorbeeld zoals nu op vakantie bij een kampvuur of onder de hoge bomen in een dennenbos. In ons gezin noemen we het ‘de litteken verhalen’. We proberen de littekens als verhaal, met de juiste spanning, en nodige dramatiek, als waarschuwing of wijsheid door te geven. Er is nooit iemand zonder verhaal. Ik hou van deze verhalen.
En door deze mooie dame met de scherpe blik realiseerde ik me, hoe ik haar lijntjes zou missen, hoe ik al jullie lijnen, lijntjes, littekens, jullie lichamen vol bewijzen van leven zou missen als jullie deze allemaal zouden herstellen naar nieuw, resetten naar nul, naar lichamen die zogenaamd nog moeten beginnen met leven. Lichamen zonder zichtbaar verhaal.