Ze schoof naast me op een van de bankjes bij de ingang van het gebouw en zei terwijl ze onderuit zakte op de hoekige banken: ‘ik denk dat ik deze groeven ga laten Botox’en.’ Ze wees naar de lijntjes tussen haar donkerbruine ogen die mij nooit eerder in hun individualiteit waren opgevallen. Ik bestudeerde ze: sierlijke linosneden als bewijs van haar scherpe kritische kijk op zaken.
In het begin had ik aan haar moeten wennen. Ze praat met niemand mee en stelt vragen waar anderen hun mond houden. Ze stelt sowieso veel vragen. Ze fronst bij ongenuanceerde uitspraken en zegt eigenlijk nooit gelijk ja. Ze kijkt de kat uit de boom, om het zo maar te zeggen, of beter, vraagt waarom hij er eigenlijk zit. Ik daarentegen, zie al bij het minste straaltje zon de mooiste zomerdagen en denk met nog geen drupje water mijn glas half vol.
Ze is me dierbaar geworden. Ze is met haar extreme andere kijk mijn spiegelbeeld.
Ik herken mijzelf door haar. Ik heb geen lijntjes tussen mijn ogen. De mijne liggen er juist horizontaal boven: een rimpeling als in water, golfjes van verwondering over iedere dag, of groter, het hele leven. Ik weet dus ook niet of het erg is om haar lijnen te hebben.
Ze zegt: ‘Kijk, als dit weg is, is het veel beter.’ Ik kijk maar vind haar alleen maar heel mooi.
Ik zeg: ‘Nee, niet doen, niet doen. Ik vind je mooi zo.’ Ik herhaal dit een paar keer en hoop dat ze overtuigd raakt.
De dagen erna blijft het me bezighouden. Vooral de paradox van mijn bewondering voor haar mooie, krachtige verschijning, de gedachte die ik meerdere malen heb gehad als ik haar zie – dat vrouwen van 50 echt heel mooi zijn -, tegenover haar vraag, die zo duidelijk vertelt hoe zij dit zelf niet ziet.
Ik app haar nogmaals dat ze het niet moet doen. Ik zeg haar dat ik haar echt heel mooi vind zoals ze is. Ze antwoordt dat ze daar blij mee is.
Nu, een aantal weken later, denk ik er weer aan. Mijn zus re-postte namelijk een bericht over een jonge vrouw en haar eerste zomer zonder borsten, haar ervaringen daarmee. Mijn zus re-post dit in herkenning. De littekens waar de jonge vrouw topless mee te zien is zijn ookhet verhaal van mijn zus. Zonder borsten is de vrouw op de foto ook mooi. Zo ook mijn zus. Ik ben er trots op dat zij beiden de littekens zo krachtig kunnen dragen. Dat littekens niets voorstellen bij het feit dat ze nog leven.
Het leven tekent ons. Ons allemaal. De lijnen, de littekens op onze lichamen, onze gezichten zijn de verhalen van onze levens. Sommigen komen er door ongelukjes of ziekte, anderen door de weg die we bewandelden, de manier waarop we het leven bekeken, erop reageerden, het bekritiseerden of ons erover verwonderden. Er is daarin geen mooi of lelijk. Alle lijnen hebben hun eigen verhaal. Een verhaal om door te vertellen.
In ons gezin is door de jaren heen een traditie ontstaan. Op vakantie bij een kampvuur of onder de hoge bomen in een bos, voor de tent of op het balkon van ons vakantiehuis vertellen we elkaar trots onze ‘litteken verhalen.’ We proberen de littekens als verhaal, met de juiste spanning, en nodige dramatiek, als waarschuwing of wijsheid door te geven. Er is nooit iemand zonder verhaal. Ik hou van deze verhalen.
Door de mooie dame met de scherpe blik realiseer ik me, hoe ik haar lijntjes zou missen, hoe ik al jullie lijnen, lijntjes, littekens, jullie lichamen vol bewijzen van leven zou missen als jullie deze allemaal zouden herstellen naar nieuw, resetten naar nul, naar lichamen die zogenaamd nog moeten beginnen met leven. Lichamen zonder zichtbaar verhaal.