Ik wil niet dat je gaat. Sla mijn lichaam
om de deur en steek mijn vingers in de sloten.
Kruip tussen tocht
en raam maar hoe ik ook lig of draai, je moet.
Een open deur. Daar waaien klaprozen,
tikt een specht, pakt ook de buurman
zijn fiets. Ik zeg niets,
een vergezicht bij iedere hoek,
behalve dat het ook nog regent.
de lente steekt haar prille geuren als meisjesborsten in de lucht
reisleiders staan klaar met bordjes voor hen die willen volgen
maar de stad sloft haar versleten schoenen
trilt als een koude hond buiten de deur van het café
in haar schoot wassen negen duiven zich grijzer
scheppen brede mannen blauwig de winter uit haar aderen
bungelen verdronken fietsen als geruimde herten aan hun haak
slachtoffers van de overbevolkte contouren, haar overdaad
laat je schoenen heel, ontwijk elk bord, pak je fiets
– voor het te laat is – volg niemand anders
dan de wolkenwangen van de zon en ga
voor ze de hekken sluiten, de honger achterna, kom
Ik trek mijn wolfskleren aan en nestel me
op dit onmogelijke uur tussen de dieren
op de bank. Zij slapen nog dus drink ik
heet water en wacht. Straks vertrekken we
ik weet het, ik voel het in mijn benen.
Het dak op.
Daar is iedereen. Zusjes, dieren mijn kinderen
volgen elkaar op de voet. We huilen
naar de maan. De nacht zal rond zijn, blauw en goed.
We zouden vogels kunnen zijn, balancerende
vleugelharten in de wind. Ik in jouw kielzog
of jij onder mij in lieglijn koersend op warmte.
We zouden golven kunnen zijn. Jij de zevende
huizenhoog. Ik de vele kleine. Het witte schuim
slaand uit onze dijen, zoute lichamen
in valversnellingen brekend op de kust.
We zouden de ander kunnen zijn. Mijn huid als jas
over de jouwe. Schreeuwend uit onze mond
een verwisselbare ik. Zoveel dragelijker dan
in de luwte van de formatie of de wederkerigheid
van het getij zouden ik en jij, zwevend
op thermiekbellen in de vlucht, schuimkoppig
in de windgolven van de zeegang, meer zijn
dan de uitkomst van het golfgetal.
zoals jij krult in ledematen
van lengteas en werveldeel
stukjes schouder groeft in handen
voeten,
zo mis ik leger buik
in huid
de kou van linnen zonder jou
Van de dagen die niet lukten
verstoppen we de sporen
de vuile was terug in de trommel
opgewaaid stof onder het kleed
jouw woorden slik ik in, kauw
de mijne in behapbare stukken
voor de kinderen om op te geven
als ze in onze wangen bijten
welke reden braken we in letters
we wilden het misschien te goed
te veel, te precies of, ook wij
bleken feilbaar, ongewild met spijt
ik pel alvast de schellen van hun ogen
leg toekomstige tranen droog
laat ze jaren liever geleden, herinneringen
zoet genoeg om tanden op te breken
Je kunt je handen op het
water plaatsen, kijken
hoe het wijkt
Je tenen, benen steken in
de vlakte zodat het omsluit,
en kruipt
Het tot de lippen voelen
stijgen, niets meer horen,
oren vol
water en het laten dat
de vogels fluiten,
en alles buiten,
verloren gaat in
tijd en dat
het zwijgt
De kunst om toch te
blijven, of je daar
dan staat of drijft
Waar bleef het licht, het licht
Zinderend kruipend onder de gordijnen
Lichtranden van dagen
Duizelend geel gekroonde lucht
Vogels
Waar bleef het licht
ik houd ze achter de hand als troef:
plaatste het zilverwit van ijs
dat ik brak, achter glas
gooide hoge ogen als rariteiten
in potjes zonder deksel
(mochten ze nog groeien)
en van de lichte dagen waar ik me in verloor
tekende ik landschappen met vergezichten
en lijstte ze in
de huid met het kippenvel zette ik op
als een uitgestorven dier
knipte ik uit bewaarde brieven
– aanraken mag –
kom ik leid je rond tot vandaag
de vraag vergeten wordt,
‘Hoe het gaat’
Vandaag stormde het. Voor het raam
zag ik het vuil uit hoeken vluchten, opgejaagd
door een onzichtbare hand, die duwde en dwong,
– een marionettenspeler – de wereld bewoog.
Ik luisterde naar de potten met planten,
de woest wakker geslagen plastic tas,
het rammelende blikje energy-drink,
tot de dakpannen en bomen braken.
Een vrouw hield kinderen op het midden van de straat
– gevaar kun je ruiken in de angst van de ander –
moeders zijn de ijsberen van de aarde.
Ze keek met mij mee omhoog,
alsof we daar een teken konden ontwaren.
Er vloog een meeuw van zijn pad af
koerste als een schip op drift,
het leek hem niet te deren, gleed zijdelings weg
nam onze ogen mee in lang
getrokken draden van wat ik dacht.
En alles bleef maar vallen;
de dagen, mijn wimpers, jouw handen, beloftes
tot niets meer over was en toch ook de wind, die ook,
ging liggen als een aaibare hond.
We hebben het daar gelaten
voor een volgende storm,
dat was wat we hadden geleerd van de vorige keer;
wat zich niet laat driften, maar valt, valt een volgende keer weer.