Zo staan, dan armen strekken, zacht
als lange penselen over muren
strijken.
Langszij.
Je buik omhoog denken,
voeten licht, achter
via je ruggengraat het voelen
lopen in een streling
van eigen gedachten
door langs je hals.
Ogen sluiten, dan komt het.
Vliegen is niet moeilijk.
Ik zag de wereld tussen regels
donkere paden, jungle
door de piranha gebeten
liet de wonden moeizaam helen.
Ik werd zwart van kleur
tot ik een spiegel vond
rende buffel passen op
het ritme van de drum
maar zo is het niet.
Zo leef ik steeds
in zinnen, waar ik ben
maar buiten
is geen binnen.
In dat huis met warme muren
staat een breed bed met witte lakens
een sinaasappelpers en sinaasappels, broodrooster
besteklade vol en pannen, mand vol mandarijnen
brood van vandaag, dadels en rozijnen
een grote bank daarnaast een tafel
voor bijvoorbeeld thee of nootjes
bij de teevee en films om uit te kiezen
kussens om in te vallen en boeken
foto’s in de mappen, een sjaal gekregen
het suikerpotje van oma, die er niet meer is
de kerfjes in het hout waar de kinderen groeiden
de wasmachine en haar geluid, schoenen
meerdere paren.
Toen pakte ik de tas en koos waar we op zouden leven
de pinpas, de paspoorten, de telefoon, een mes,
één foto.
Niet alles
dat was te zwaar.
De last van moeten kiezen en verliezen
dat nu alles mist als gaten in de dag
nooit meer zullen zijn zoals we waren.
De bank voor de rust in de dagen.
De kussens voor een zwaar hoofd.
De stilte in de avond,
het zoeken naar kerfjes in het blanke hout.
we weven angst door ons zweet
wat verbindt, alleen samen blijft
het vliegtuig in de lucht
de volgende straat om de hoek
jij weet hoe en wat van formulieren
ik heb genoeg pennen in mijn tas
we tikken met vingers op de ramen
reisbestemmingen, de routes van de bus
als de roltrap, stijl, ons meters diep brengt
de muren van zand zich boven ons beramen
op de val, stort dat niet in, door jou en mij
zijn wij, een huis voor de wolf die we tatoeëerden
in een nieuwe taal op onze huid
we overleggen veel, we moeten weten
om te weerleggen of iets een waarheid is
of andersom uitgelegd ook zou kunnen
dat schrijf ik op terwijl jij de sloten inspecteert
en de kinderen zich omdraaien in hun bed
jij zorgt dat je op de hoogte bent
van het laatste nieuws
ik zorg dat we steeds weer
thuis komen
dat is goed
tot de dag dat ik boodschappen doe
in een verre stad de straten niet ken
toch de weg weet zonder jou
en dat jou dat eigenlijk niet verbaast
je de volgende dag zelf de brug over gaat
even alleen wil zijn, daar straten vindt die ik niet
of heb gewezen en toch thuis komt als blijkt
dat angst de leugen is of andersom
dat is mooi
of niet